Wat zijn je Facebook-vrienden waard?

Dit artikel zal ook worden opgenomen in onze nieuwsbrief en in het nieuwe boek wat Geert momenteel schrijft. We waarschuwen even vooraf dat dit een zeer persoonlijk artikel is, met een gevoelige inhoud. Deze tekst mocht echter niet ontbreken aangezien Geert het nieuwe boek opdraagt aan zijn overleden dochter Ellen.

Net op de eerste verjaardag van onze dochter Elise zaten we vol ongeloof te kijken en te luisteren naar de nieuwsberichten. Een touringcar met Vlaamse schoolkinderen was ingereden op een tunnelwand in Zwitserland en had een ware Apocalyps geschapen. Ouders, familie en vrienden voelden de grond onder zich vandaan schuiven en moeten de rest van hun leven leren omgaan met het feit dat deze kinderen op een brutale manier van deze wereld verdwenen zijn. Kinderen horen niet te overlijden voor hun ouders, ieder mens voelt tot in zijn ziel dat dit fundamenteel verkeerd is.

Tijdens een netwerkavond de dag voordien had ik met een aantal mensen een gesprek over de zin van je netwerkcontacten en je Facebook-vrienden. Wat betekent die vriendschap als het er echt op aan komt? Hoe echt zijn die vriendschappen? Kan je rekenen op steun van je netwerk op momenten wanneer je dat echt nodig hebt?

Voor een groot stuk heb je het antwoord op die vragen zelf in handen. Ik heb doorheen de jaren ook een aantal ‘postzegelverzamelaars’ aan het werk gezien die snel een groot netwerk wilden opbouwen, maar niet de moeite deden om mensen ook echt te leren kennen. Zelf heb ik ook een zeer groot netwerk opgebouwd, maar dat deed ik door dagelijks meerdere uren proactief te netwerken sinds begin 2004. Meer dan 75% van mijn netwerkcontacten heb ik ondertussen ook in levende lijve ontmoet. Zelfs al ontmoet je iemand maar één enkele keer, het contact wordt er onmiddellijk enorm door versterkt. Wanneer je nadien opnieuw contact hebt via een online netwerk voel je dat die relatie al op een hoger niveau zit.

Ik heb ondertussen al honderden keren het verhaal verteld van de oorspronkelijke uitgever van mijn eerste boeken. Nadat ik de man éénmaal had ontmoet op een netwerkavond in Londen contacteerde ik hem maanden later met een aantal vragen rond het uitgeven van mijn eerste boek. Na enkele uren kreeg ik als antwoord “Great idea, I’ll publish it !”. Soms kan het echt razendsnel gaan als je de juiste vraag aan de juiste mensen stelt.

In maart 2010 sloeg het noodlot toe in mijn eigen gezin. Na een perfect verlopen zwangerschap van negen maanden kwam onze eerste dochter levenloos ter wereld. Een wereld die voor ons opeens bleef stil staan. Drie dagen en nachten hebben we amper geslapen en in een soort waas doorgebracht. Vrienden en familie werden opgebeld, maar in plaats van het verwachte blije bericht van een nieuwe spruit moest ik hen een verschrikkelijke mededeling doen. Dit waren zonder enige twijfel de ergste uren van mijn leven en ik zou het echt niemand toewensen. Maar zelfs al tijdens die eerste uren in onze ziekenhuiskamer merkten we dat er iets op gang begon te komen. Onze familie en onze beste vrienden waren geschokt en probeerden ons op alle mogelijke manieren moed te geven om doorheen die eerste dagen te komen. Zelfs vrienden en kennissen waar we slechts sporadisch contact mee hadden barstten vol ongeloof in tranen uit. Na een zeer voorzichtige status update op Facebook om onze afwezigheid te verklaren kwam er een immense stroom van steunbetuigingen op gang. Enkele dagen nadien, tijdens de afscheidsviering, waren niet alleen vrienden en familie aanwezig, maar ook een groot aantal zakelijke contacten, netwerkcontacten en Facebook vrienden. Zelfs vanuit Nederland en Engeland waren vrienden speciaal naar ons toe gereisd om hun steun te betuigen. Vol ongeloof zag ik heel vroeg die ochtend op Facebook een status update verschijnen: “At the airport. Flying to Brussels for funeral”. Ik kan jullie verzekeren dat op dat ogenblik zoiets ongelofelijk veel steun geeft en dat die aanwezigheid voor ons een onschatbare waarde kreeg.

Enkele maanden later zagen we trouwens exact hetzelfde effect, maar dan met zeer positieve berichten, tijdens ons huwelijk. Om maar even aan te geven dat zulke massale steun en medeleven niet alleen van toepassing is bij tragische gebeurtenissen, maar ook op blije dagen!

Wat zijn je Facebook vrienden waard? Wat zijn die vluchtige steunbetuigingen waard?

Zelfs nu nog ga ik regelmatig terug naar de postings van die vreselijke week om de reacties opnieuw te lezen. Telkens opnieuw doet het me goed om te lezen dat onze vrienden ons verdriet wilden delen en evenveel ongeloof hadden als wijzelf. Ik heb er zelf ook geen verklaring voor maar het werkt.

Het lezen van die reacties geeft een zekere rust in dat stukje van mijn hart waar er sinds die tragische week voortdurend stress is.

Ik herinner me ook nog zeer goed het krantenartikel geschreven door Guillaume Van der Stighelen nadat er diverse berichten waren verschenen naar aanleiding van het overlijden van zijn zoon Mattias en de mediatisering daarvan. Zijn neergeschreven gevoelens waren voor ons uiterst herkenbaar.

Laat gewoon voelen dat je er bent als ze je nodig hebben. Breng eten. Breng soep. Zorg dat ze zich die eerste dagen niets moeten aantrekken van boodschappen, wassen of strijken. Help de mensen doorheen die waas van de eerste weken, maar laat ook daarna weten en voelen dat je er nog steeds bent als je ze nodig hebt, zodat ze niet in een zwart gat terecht komen nadat die aandacht wegvalt.

Men zegt wel eens dat Facebook en Twitter de café-toog hebben vervangen en dat is niet noodzakelijk slecht. Facebook is een platform wat zich uitstekend leent om je steun te betuigen, terwijl Twitter als communicatiemedium ongekende kracht en snelheid kan bieden. Tijdens het Pukkelpop drama in 2011 zagen we binnen de kortste keren steungroepen opduiken op Facebook, maar ondertussen werden er effectieve hulpacties op touw gezet via Twitter. Alle sociale media hebben hun nut, ook bij dit soort tragedies. Via netwerken als Facebook ben je steeds vrij goed op de hoogte van de kleine en grote dingen die er gebeuren in het leven van je vrienden. Op die manier ben je ook meer betrokken bij elkaars leven en zal je wanneer het nodig is ook een grotere groep mensen “aanspreken” die je zullen steun bieden. Facebook vrienden zijn er op goede en op slechte dagen, net zoals je familie en je dichte vrienden. Samen feesten, maar ook samen rouwen.

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ook de ouders van de vele kinderen die overleden zijn in het bijzonder tragische ongeval in Zwitserland, deze gebeurtenis een plaats kunnen geven en hun liefde voor hun kinderen verder kunnen koesteren met de hulp van hun familie en (Facebook-)vrienden.


Voor ons is het ondertussen al enkele jaren geleden, maar het doet ons nog steeds goed dat onze netwerkcontacten ook regelmatig laten horen en voelen dat ze onze eerste dochter niet vergeten zijn. Een tweede dochter vervangt nooit de eerste. Wij hebben twee dochters en dat zal altijd zo blijven.

 Mijn nieuwe boek draag ik dan ook op aan Ellen, onze eerste kleine meid waarmee ik al een ongelofelijke band had opgebouwd lang voor ze ter wereld kwam. Rust zacht lieve schat.